اَلْحَمْدُ للَّهِ الْاَوَّلِ بِلا اَوَّلٍ کانَ قَبْلَهُ، و الْآخرِ بِلاآخِرٍ یَکُونُ بَعْدَهُ اَلَّذى قَصُرَتْ عَنْ رُؤیَتِهِ اَبْصارُ النَّاظِرینَ و عَجَزَتْ عَنْ نَعْتِهِ اَوْهامُ الواصِفینَ.
سپاس و ستایش، خداى راست که در «اوّلیت»، بى آغاز و در «آخِریّت»، بى انجام (ازلى و ابدى) است. خدایى که دیده هاىِ بینندگان، از دیدارِ [جمالِ]او فرو مانده، و اندیشه ستایندگان، در وصفِ [کمالِ] او ناتوان است.
